Dag 19: Zion → Bryce

We laten vandaag Zion weer achter ons. Dat duurt wat langer dan gepland, want ondanks dat gemeld was dat er tot 08:00 wegwerkzaamheden zouden zijn, stonden we tusse 8:15 en 9:00 bijna vooraan in de rij wachtenden. Bij de tunnel, die speciaal voor ons geheel was afgesloten voor overig verkeer, konden we vrijwel meteen doorrijden. Dat scheelde dus weer. Helaas is het niet gelukt om even stil te staan bij de Canyon Overview. Het was te snel na de tunnel om te beseffen dat dat het was en het kleine parkeerplaatsje was te klein voor ons huis. We rijden dus meteen naar Bryce.

Onderweg passeren we een paar campgrounds en dorpjes waar we liever niet zouden boeken. Niet bepaald de mooiste plekken, zullen we maar zeggen.

***Als ik dit schrijf is het zaterdagavond en zijn we bij Lake Powell. We hebben vanavond fantastisch lekker gegeten bij de Mexicaan in Page. Helaas is het internet is hier zo slecht, dat ik het opgeef voor nu … later zal ik deze aanvullen. We gaan nu met alle rolgordijnen open genieten van het vuurwerk van de natuur, want overal om ons heen bliksemt het. Hopelijk heeft dit geen impact op onze plannen voor morgen: de (foto) tour door Anteloppe Canyon. ***

Het Ruby’s Inn RV park is vlak voor de ingang van Bryce Canyon NP. We hadden al gelezen dat het een groot en druk gebeuren is en dat is precies de reden waarom we deze geboekt hebben. Een beetje vertier voor de meiden. Het blijkt aardig te kloppen, hoewel het ook hier net als op alle andere plekken toch echt relatief rustig is gezien de vele lege plekken. We staan achterop het park, vlak voor het nieuwe gedeelte. Een tip voor iedereen die hier nog naartoe gaat: zorg ervoor dat je niet op het nieuwe deel komt te staan. Vlak, kaal, rechttoe rechtaan, oersaai.

Na een korte maar zeer efficiënte vergadering rijden we meteen het RV park weer af en gaan Bryce zelf in. We rijden zoals iedereen naar het eindpunt en nemen dan op de terugweg alle viewpoints mee. We besluiten geen hike te doen naar beneden, omdat er onweer dreigt en we nog best te activiteiten van gisteren in de benen hebben. Niet genoeg puf zeg maar.

De uitzichten zijn prachtig. Vooral de luchten maken de plaatjes mooi. Tussen de viewpoints in komen we veel wild tegen. Wat verder erg opvalt zijn een paar grote vlaktes met dode bomen, veroorzaakt door bosbranden. Deze branden laat men vaak ‘gecontroleerd’ gaan, omdat de meestal door bliksem veroorzaakte branden gezien worden als een maatregelen van moedertje natuur om wat op te ruimen. De soms dikke lagen bladeren worden zo weggebrand en er komt ruimte voor nieuwe vegetatie. Als je zo thuis toch eens af kon stoffen … ideaal!

De uitzichten worden steeds mooier, door het groeiend aantal hoodoo’s. Deze pilaren staan met velen tegen een canyon wand, hebben rood, oranje, witte kleuren en de meest bijzondere vormen. In feite is Bryce geen canyon, maar een halve. Er is namelijk maar één zijkant.

We ‘vinden’ onderweg nog een virtuele geocache, bij de verdwaalde natural bridge. Deze door weer, wind en water gevormde brug van gesteente staat ver buiten het park Natural Bridges, waar zich vele van dit soort bridges bevinden.

Na sunset point (waar we niet op wachten, gezien de bewolking) rijden we voorzichtig tussen de hertjes door terug. Al met al vonden we Bryce mooi, maar hebben het nu ook wel gezien. Ik zou er een volgende keer niet voor omrijden, maar als ik er langs zou komen wel stoppen voor een hike naar beneden. Het wandelen tussen de hoodoo’s schijnt toch de manier te zijn om dit park te beleven.
Pakweg 6 mijl voor Ruby’s Inn staat het restaurant Bryce Canyon Pines Restarant, dat beroemd is om zijn home made soup and pies. We eten lekker, de eerste t-bone van de vakantie voor mij, een grote vis voor Inge en voor de meiden de special hamburgers waar Butch Cassidy toendertijd voor gestopt zou zijn. De drankjes vallen ook aardig op, je krijgt namelijk geen glas maar een glazen pot. Deze zit vol met 800ml. Voor de stevige dorst zullen we maar zeggen. Omdat we de soup hebben overgeslagen nemen we wel een paar stukken pie, met de famous and topsecret whipped cream. De warme kersen, chocolade en citroen variant worden besteld. Met cream. En hoe… mijn hemeltje, er ligt gewoon 8 cm cream bovenop een dun laagje taart. Genoeg caloriën om alle hikes in Yosemite te compenseren volgens mij. Maar wel lekker. Ik bestel maar meteen een bak koffie, zodat ik de cream een beetje kwijt kan hierin. De rest … gaat lekker op. Mjammie. Maar oh wat machtig en veel.
We rollen naar buiten, stuiteren door de eerste regen van de vakantie de camer in en gaan wat souvenir shopjes langs. In de lobby van het hotel, die er echt schitterend uit ziet en hele hele lekkere lederen banken heeft, lees ik nog even de reacties op onze blog. Ontzettend leuk!
Nog steeds zo rond als een bolletje zoeken we ons plekje weer op, ik installeer de boel en neem dan de hoofdtaak van iedere man op me: het kampvuur aansteken. Gelukkig lukt het 😉 We genieten een tijdje van het lekkere vuur onder de mooie sterrenhemel. Bijzonder om te zien hoeveel satellieten er continue tussen de sterren door (ok… ok… voor de sterren langs) hun reis afleggen. Af en toe een vallende ster (of een gesneuvelde satelliet misschien) en onze harte wensen zijn in gedachten weer bekend gemaakt. Wedden dat we hier terug komen?